Witam 

Przedwczoraj przylazło moje dziecię najmłodsze i zaskomlało o torbę na ramię. Na już, bo do szkoły MUSI mieć koniecznie, a w domu NIC absolutnie się do tego celu nie nadaje.

Zrobiła minę kota ze Shreka.

Nie jestem odporna na kocią minkę, więc westchnęłam ciężko, odłożyłam wiklinkę i przeprosiłam się z maszyną do szycia.

Powiedzieć, że umiem szyć to spora przesada ale wiem też, gdzie jest pedał i jak nawlec nitkę, więc obdarta z argumentów zaczęłam rozglądać się po domu, z czego by tu sprytnie tę torbę wymodzic... Znalazłam w garderobie spodnie syna ze sporą dziurą na pupie, odłożone w prehistorii zapewne z nadzieją, że je naprawię.

Stanęłam w prawdzie sama z sobą - nie naprawię ich już nigdy !!

I tak w bólach i mękach, przy okrzykach triumfu i rozpaczy powstała niezbędna i niezastąpiona torba na ramię, ukończona o jakże wdzięcznej nocnej porze, czyli gdzieś tak o 2.30...

Tak naprawdę nic szczególnego i nic specjalnie pięknego, ale kto nadąży za gustem młodego człowieka...