Moja prywatna czarownica zrobiła Anioła. Sama, do szkoły na kiermasz:

Fajny jest, na podstawie z tektury, oklejony różnymi materiałami. Buźka wypchana watą, taka pulchna i sympatyczna. Anioł jest duży, ma więcej niż 40 cm wysokości, wisi u nas w domku, bo przecież nie mogłam pozwolić, by Ktoś obcy kupił go na kiermaszu, o nie - byłam pierwsza !

A więc ciąg dalszy prezentów. 

Pojemniczek na kawę już prezentowałam wcześniej, teraz zrobiłam komplet dwóch słoiczków z przeznaczeniem na kawę i herbatę.

Zrobione bardzo prostym sposobem: słoiczek po kawie owinęłam rurkami z papierowej wikliny podklejając je na łączeniach. Następnie pomalowałam bejcą  kasztanową i zieloną/żółtą cieniując tak, by kolorki łagodnie się przenikały.

Powyżej rurek owinęłam słoik jutowym sznurkiem, natomiast dół pozostał odsłonięty tak, by było widać czy słoik posiada jeszcze przeznaczoną zawartość.

Troszkę ozdób z masy solnej, rafia piórka, złocenia dopełniają całość.

Jakiś czas temu na zaprzyjaźnionym forum zobaczyłam cudne drzewka zrobione przez uzdolnioną forumkę.

Wspomniane drzewka zostały zrobione z szyszek uformowanych w kulę umocowaną na pniu z patyczków.

Całość pięknie ozdobiona osadzona w udekorowaną doniczkę uśmiechała się do mnie ze zdjęcia.

Zakochałam się w tych drzewkach.

Musiałam spróbować je zrobić. Okazja nadarzyła się sama - prezenty świąteczne, i choć ryzyko było spore, bo a nuż się nie uda zaryzykowałam i oto efekty mojej pracy:

Praca bardzo przyjemna aczkolwiek czasochłonna, gdyż wymaga wykonania kilku etapów.

Następnie wbiłam pień w styropianową kulę, do której klejem na ciepło raz po raz doklejałam uzbierane w lesie, dobrze wysuszone modrzewiowe lub sosnowe szyszki.

Na koniec na gips sypnęłam troszkę piasku i położyłam mech zebrany na pobliskiej łące i - wstyd się przyznać - na moim trawniku. 

Zachęcam do spróbowania zrobienia takich drzewek - są dekoracyjne i w zasadzie nietrudne do wykonania.

Lubicie oglądać zdjęcia?

Kocham fotografie, szczególnie te stare, wyciągnięte z pudła na strychu, pożółkłe, wyblakłe, czasem zniszczone lecz niosące ze sobą wspomnienia, kawałek czyjegoś życia.

Muszą być realne, dotykalne a więc nie obrazek na komputerze ale kawałki papieru  a na nich zatrzymane migawką fragmenty życia z dzieciństwa mojego lub moich rodziców  lub najbliższej rodziny, niejednokrotnie zapomniane ale każde tchnące historią, nasze prywatne dziedzictwo.

Mam na stryszku pudło ze starymi fotografiami wyciągniętymi z różnych albumów moich krewnych, niektóre bardzo zniszczone lecz przez to tym bardziej cenne.

Oglądając je ostatnio pomyślałam, że mogłyby być ciekawym prezentem dla kogoś, kto tak jak ja lubi starocie i umie je uszanować.

I tak powstał prezent świąteczny dla mojego brata-bliźniaka: 

Na wieczku umieściłam wydruk ze skanu zdjęcia zrobionego nam baaaardzo dawno temu u profesjonalnego fotografa. Mamy na nim niespełna roczek, a zdjęcie poleciało do naszego taty, który wtedy odbywał bardzo długie rejsy na morzu i istniało uzasadnione podejrzenie, że nas po powrocie zwyczajnie nie rozpozna.

Wieczko wykonałam taką samą metodą, jak opisywałam tutaj. 

Do środka włożyłam plik wydruków zeskanowanych starannie wyselekcjonowanych zdjęć. Z oryginałami oczywiście nie byłam w stanie się rozstać :)

Och jak ten grudzień szybciutko mija, ani się człowiek obejrzał a tu już tuż tuż Wigilia. 

Wyjątkowo pracowity dla mnie był to miesiąc, dużo plecionek znalazło nowe domki a te, które jeszcze nie prezentowałam pokażę dzisiaj.

Na początek choineczki zamówione hurtowo - poleciały na drugi koniec Polski:

Poniżej trzy choineczki, ostatnie w tym roku zrobione głównie z myślą o prezentach dla różnych, przesympatycznych osób:

 

A na koniec duży bucior.

To zamówienie to prośba chłopaków z klasy syna, którzy właśnie taki mieli pomysł na prezent dla bardzo sympatycznej wychowawczyni. 

Chłopaki wypełnili buta słodyczami i pięknie zapakowanego jutro uroczyście wręczą na klasowej Wigilii.

Na zdjęciu dla porównania wielkości dałam telefon komórkowy. Butek pleciony tak, jak inne tego typu plecionki, tylko z dużej ilości rureczek. But dodatkowo posiada obcas, którego niestety nie widać zbyt dobrze na fotografii.

pozdrawiam

Zadanie było dość trudne, bo masa solna sama nie utrzyma się "na stojąco" i lepić trzeba na czymś. Ponadto w takiej formie jeszcze nie próbowałam robić aniołków, cóż kiedyś musi być ten pierwszy raz.

Dla obu aniołów najpierw zrobiłam stożki z brystolu, na patyk od szaszłyka nadziałam drewniane kulki i już miałam szkielet przyszłego janioła.

Lepienia zaczęłam od oblepienia kulki masą solną w miarę równo i gładko - główka gotowa.

Później powstały buty - to dwie kulki odpowiednio uformowane i dolepione u dołu stożka.

Przyszedł czas na tułów - tu działałam różnie.

Anioł Biedaków ma płaszcz i rękawy z rozwałkowanej masy solnej, a faktura powstała dzięki położeniu na masie solnej kawałka worka jutowego, który dość mocno przycisnęłam wałkiem. Zanim jednak nakleiłam płaszcz przylepiłam do stożka kawałek rozwałkowanej masy solnej tworząc spodnią sukienkę.

Pamiętajcie, że zawsze przy doklejaniu czy sklejaniu elementów z masy solnej jako łącznika używamy wody. Tu też przed nałożeniem masy pomoczyłam leciutko cały stożek wodą. Następnie dokleiłam płaszcz, rękawy i duże guziki, a na dole dwie kieszenie. Na koniec uformowałam kołnierz płaszcza.

Anioła Bogaczy  zaczęłam także od spodniej sukienki, na którą nakleiłam płaszcz, rączki i pelerynę. Kołnierz i guziki dopełniają całość.

Anioły schły przy kominku dość intensywnie około 2 dni. Stopień wyschnięcia sprawdzałam uderzając delikatnie paznokciem w masę - wyschnięte wydają charakterystyczny dźwięk. 

Trzeba uważać susząc wyroby z masy solnej przy tak intensywnym źródle ciepła, bo można je zwyczajnie spalić i robią się brzydko brązowe.

Malowanie to sama przyjemność! Tu technika dowolna, farby każdej maści są dobre, lakiery do paznokci, reliefy, eyeliner - co kto ma.

Lakierowanie jest bardzo ważne i trzeba wykonać je starannie. Od tego etapu zależy trwałość naszego wyrobu. Używałam tutaj lakieru nitro - półmat. Jest śmierdzący, ale ładnie kryje i naprawdę mocno usztywnia i co bardzo ważne - nie rozmiękcza masy solnej jak lakier wodny.

Położyłam 3-4 warstwy w odstępach czasowych na wyschnięcie poprzedniej.

Na koniec dokleiłam piórkowe skrzydła, przyczepiłam parę ozdobników, przykleiłam klejem na ciepło włosy zrobione z pakułów i Anioły gotowe!

pozdrawiam miłośników Aniołów i masy solnej !

Moi drodzy :)

W ostatnią sobotę miałam niebywałą przyjemność poprowadzić warsztaty plecenia z papierowej wikliny u mojej serdecznej przyjaciółki w Rekowie.

Gościłyśmy przesympatyczną grupę młodych zapaleńców od lat 5-ciu wzwyż.

Podczas prawie 5-cio godzinnego spotkania zrobiliśmy wspólnie rządek cudnych choineczek, pięknie przystrojonych oraz kilka dzwoneczków, jeden koszyczek i pudełko-niespodziankę.

Owoce i warzywa dodawały nam sił, a kawka i pyszne ciasto wspomagały wigor i chęć tworzenia.

A kiedy tajemnica kręcenia rurek przestała być tajemnicą czas było zabrać się do konkretów: na pierwszy ogień choinka pleciona splotem spiralnym na kartonowym stożku.

 

Natalkę, Karolinkę i Wiktorkę tak pochłonęło wyplatanie choineczki, że nawet nie zauważyły fotografa...

... i dopiero na wyraźną prośbę pokazały śliczne buźki do zdjęcia !

Eksmisja na podłogę to nie kara, tylko wybór stanowiska pracy - Majka, było Ci komfortowo???

 

Agatka już skleiła czubek choinki i choć nie obyło się bez poparzonych paluchów klejem na ciepło, to i tak minka bardzo zadowolona.

Karolinka pracowała absolutnie samodzielnie pomimo chorej łapki - czyż nie jest zdolna??